Gisteravond kwam in Kunstuur op televisie heel even het werk van de Amerikaanse kunstenares Alice Neel (1900-1984) voorbij.
Het is intrigerend werk, haar portretten zijn af en toe ronduit lelijk, en verhoudingen zijn soms bijzonder 'onhandig'. Neel was een aanhanger van de Ashcan School of Realism.
Deze manier van schilderen vind ik het best werken in haar kinderportretten.
Die zijn bepaald niet zoetsappig, maar lijken me goudeerlijk.
Reactie schrijven